Hayatımın bir noktasında, bir anda öldüm ben. Aniden, birdenbire. Trafik kazası yada öyle bişeydi sanırım.
Beni tanıyanlar için müthiş bi travmayı miras bırakarak öldüm. Bırakacak başka hiçbirşeyim yoktu zaten. Arkamdan ağladılar, yas tuttular.
Ama ben hayatıma devam ettim. Başka bi evrende, başka bi boyutta. Ölmeden önce neysem o olarak yaşamaya devam ettim. Ailemle, arkadaşlarımla, sevgilimle, sevmediğim insanlarla birlikte... Aynı evde, aynı sokaklarda, aynı şehirde. Yemek yedim, okula gittim, uyudum, kavga ettim, güldüm, yoruldum... Ama bir şekilde, herşey bana uzak gelirken, yapay gözükürken yaşadığıma inanmak zor geliyor. Bazen ' bundan daha fazlası olmalıydı ' diye düşündüğüm anlar oluyor. Sonra akışa kapılıyorum hemen, yalnız kaldığım zamanlarda, yatmadan önce hep ' Bir yerde kopukluk var ' diye düşünüyorum. Ama nerde olduğunu bulamıyorum. Her günüm dejavularla geçiyor, önleyemediğim, anlayamadığım.
Hayatımda ki çoğu şey yolunda giderken, ben korkuyorum. Bu kadar iyilik benim başıma gelemez diye düşünüyorum. En çok bu noktalarda vuruyor beni bu yapaylık. Kendimi 3. şahıs gözünden izliyor gibi oluyorum. Kendimi tartıyorum. Çevremde işaretler görüyorum bazen, aslında uyuyor olduğumun işaretleri sanki. Bu işaret bazen bir kişi oluyor. Sanki o da benim gibi. Biraz daha dayan der gibi bakıyor. Gerçeği hissedene kadar daha kaç kere ölmem gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Bütün bunları kafamdan atmaya çalışıyorum. Ama sürekli yenileri geliyor ve ben korkuyorum yine
Daha ne kadar ileri gidebilir diye...
